Laatste deel van de treinreis - nog is de grens over en dag 1 in Beijing
10 oktober 2015 - Beijing, China
Het laatste deel van de treinreis bedraagt ongeveer 1.500 km en de reistijd bedraagt 29 uur. Hiervan trek je 2 uur stilstand af in Mongolië en nog 5,5 uur gedoe op Chinees grondgebied.
De trein vertrekt redelijk vroeg om 7:14, je stapt in Chinese wagons die beter aanvoelen qua comfort, licht en lucht dan de Russische. De wagonbeheerders zijn allemaal mannen,in wagon 2 zijn senior en nu junior. Senior wijst de bedden toe en vraagt dan smartfoongewijs uit welk land de toerist komt, de toerist duidt zelf zijn vlag aan, want België is natuurlijk niet hetzelfde als Belorus.
Als de trein UB uitrijdt zie je dat buitenwijken van UB er lang niet zo florissant uitzien dan de levendige binnenstad. Terug aarden wegen, vervallen huisjes en veel gers of yurts. De trein rijdt nu door de steppe. Steppe is plat, platter, platst. Steppe is kilometers lang en ver niets. Niets zijn elektriciteitspalen en een afrastering langs de sporen, bruinig steppegras, een kuddetje koeien, schapen, paardjes en zelfs groepjes donkerbruine kamelen.
De enkele dorpen die we doorkruisen zouden perfect het dorp in de film Paris, Texas kunnen vervangen.
De Mongoolse overheid heeft stukken steppe verhuurd aan Rusland en China of aan bedrijven uit of via die landen. Zij boren, mijnbouwen in die uitgestrekte vlaktes, de ecologisch Mongoolse activisten vrezen voor ecologische rampen, want die sites zijn zo ver weg afgelegen, dat je vraag kan stellen of er wel controle kan zijn en zo ja hoe ze verloopt. Alleszins de Mongoolse overheid verdient er dik geld met, of de bevolking er beter van wordt, laat ik in het midden.
Hoofdstukje passagiers, zelfs in de maand oktober is deze lange trein (12 wagons) voor de helft gevuld met westerlingen. Geef toe, beste lezer, zo is het makkelijk om door Rusland en Mongolië heen te reizen :-). Dit traject vinden de meeste wel leuk, want tussen Moskou en Irkutsk hadden ze maar enkele westerlingen ontmoet, heel af en toe durf ik met een lichte arrogante toon dan zeggen dat zij de eerste westerlingen zijn die ik in 8000 km spreek en dat Russen ook erg vriendelijk zijn, wat dan bevestigd wordt door de enkelingen die ook de blijkbaar nieuwe mentale grens Irkutsk durven te overschrijden en die lachen ook een beetje monkelend. Na Irkutsk begint voor sommige blijkbaar het einde van de wereld. Ik deelde de kupe met twee jonge mannen uit München en een jonge gast uit Hamburg, de voertaal is Engels. Nederland, België, USA, Schotland, Nieuw Zeeland, Scandinavië... zijn vertegenwoordigd. De meeste zijn onderweg met een open-end ticket, dikwijls tot midden en einde 2016.
De sfeer is ok zoals die ok is bij vier mannen die veel te vroeg uit hun bed moesten en zo tegen 9 uur een gesprek starten... het was vroeg, ik wil roken (in dit geval 3 van de 4), die in alle stilte een droge boterham met ei en twee potten noedels verorberen, de Hamburger slurpt zijn tast thee leeg en tegelijkertijd vallen de ogen uit zijn kas en het kwijl uit zijn mond door die resterende boterham met ei. Blijkt dat de man geen ontbijt bij zich heeft, alors ik moet toch letten op het gewicht brood dat ik eet, dus schuif ik hem de boterham toe en vraag hem of hij die wil, gerne und danke. Als later blijkt dat de man voor de rest geen eten bij heeft en altijd de wijsneus wil uithangen, stopt de solidariteit in de kupe, met de nodige nonverbale communicatie tussen de de drie anderen. Dat ging redelijk vlot en wijsneus had het ook snel door en legt zich neer bij situatie. Grapjes, lachen, kaarten (waarbij wijsneus meestal verliest), ach zo is het leven mooi op de trein. Nog wat thee drinken bij de Antwerpse en Nederlandse buren, de tijd loopt zichzelf zo voorbij.
Hoofdstukje grenzen. Dit is een vervelend, traag hoofdstuk. Aan de Mongoolse grens hetzelfde gedoe als bij het binnenkomen, dus wachten op je paspoort met het stempeltje van het land dat Dzenghis Khan bouwde op de resten van een Turks imperium, dat tot in Mongolië heerste in onze vroege middeleeuwen. Het nietsen begon iets na 19 uur en duurt tot iets voor 21 uur.
Over de blijde intrede in China verschillen de boeken mening. Een boek zegt dat de reiziger uit de trein mag en plant het idee in ons hoofd dat we dus geen vijf uren in de trein moeten zitten, zonder open toiletten, zonder warm water voor thee of noedels, zonder roken... Het andere boek twijfelt, het laat toch de deur open om te kunnen kiezen tussen in of uit de trein, de wachttijd is 5 uur, om 1:20 vertrekt de trein echt en het is nu 21 uur. Dus de keuze tussen 4 uren koude maar wel verse lucht of vervelen in de trein.
De Chinezen hebben een ander plan, dat zij zonder overleg onmiddellijk uitvoeren. Paspoorten afgeven en dan kruipt de trein terug richting Mongolië om dan traag geduwd te worden in een Chinese hangar. De "bogie-change" of te "het wisselen van de wielen van de wagons". Dit heeft niets te maken met de China, maar alles met Rusland. Hun sporen zijn 5 cm breder dan die van ons of die van China. Ook aan het wisselen van de bogie is er niks te beleven, hydraulische krik onder de wagon om die naar boven te duwen, handmatig de te brede onderstellen wegduwen en op diezelfde de juiste onderstellen terug plaatsen, wat darmen en leidingen tussen de wagons aansluiten en klaar is kees. De gele helmen doen het werk, de rode zien toe, de zonder helmen maar in werkpak sluiten de leidingen aan en de vestonnen met pillampen kijken alles nog Is na. We zijn nu bijna 23 uur. Na een half uur trekt een Chinese locomotief alle wagons uit de hangar en wel op die manier dat alle wagons keurig gesorteerd zijn van 1 tot 12. Om 23.30 u staat de Chinese wagonconducteur netjes in zijn uitgangsuniform en een deel reizigers die nu naar het stationstoilet willen (zie info in de boeken), die avondeten willen kopen in de stationssupermarkt (idem dito) en de rokers denken dat hun verlossing ook is aangebroken. Ah nee maakt Junior ons duidelijk, er moet nog ergens een restaurantwagon aangekoppeld worden, het is 00:15 als de deuren openen en een krachtige ijskoude wind ons verwelkomt, de trein vertrekt om 1:20 en de toiletten en de supermarkt zijn open, gelukkig klopt dit deel van lonely planet en trailblazer.
Dit is mijn allerlaatste laatavond-nachtelijke wandeling van mijn reis. Ik was zeer gehecht geworden aan deze uitjes van minstens 15 minuten voor het slapen gaan. Ik keer mij naar de wind tot ik traan van de ijskoude wind, op dit uur heb ik maar 2 sigaretten gerookt, ik koester de nacht in en van Erlian, steek hem veilig weg in mijn hart zodat ik hem kan terug voelen als het nodig is.
Samen met de vroege wakkerworders zijn we het eens dat het goed is dat we zien dat Beijing niet China is. Kleine vervallen dorpjes, vervuilde stadjes, riviertjes met ongezonde kleuren, paard en kar, driewielers die zeer hoge stapels maïs vervoeren, grachten en putten langs de spoorwegen die gegraven worden met pikhouwelen en schoppen, eindeloze kleine vuilbeltjes (wat ook te zien was in Rusland en Mongolië), spiksplinter nieuw gebouwde steden en een magnifieke afwisselende landschappen, de Franse weidse velden langs de autostrades, Toscaanse heuvellandschappen, ruwe Dolomieten... en dat op een paar honderd kilometer.
Beijing Central Station is zoals zovele gebouwen in deze stad, enorm groot. En uit een groot station stromen honderden mensen op reuze groot afgesloten plein, waar ook honderden mensen in lange rijen aanschuiven aan een stuk of 15 loketten, als je op de trein wil word je stevig gecontroleerd en als je buiten komt is er een controle light.
Zonder veel problemen in feite probleemloos in vergelijking met UB word ik door de taxichauffeur keurig afgezet aan de hutong waar ik verblijf. Het huis ligt vlakbij de scheiding tussen Houhai Lake en Qianhai Lake. We verblijven hier met vier reizigers, met drie hebben we peking-eend gegeten, probleem is dat je dat niet alleen kan eten, want je bestelt een eend en niet een tafel, waar vrienden al niet goed voor zijn om te even te tonen dat je wat van Beijing kent :-) en heb dat na het eten ook eerlijk verteld aan de disgenoten.
Een van de moeilijkste klussen, althans voor mij, is de aankoop van souvenirs en dan zeker voor kleinkinderen. Ik vond souvenirs nooit niet echt leuk, maar goed de wereld zit niet zo in elkaar. Bon, ik heb zeer impulsief gekozen en beslist, probleem is dat alle speelgoed made in China is en dus niet zo bijster interessant, dus heb ik voor iets duurzamer gekozen. We zullen wel zien of 2 uur twijfelen en dan in 1 minuut quasi een onbezonnen beslissing nemen, ok is.
Bon, gisteravond wilde ik dit allemaal al schrijven, maar na twee korte nachten, ben ik slaap gevallen voor het toetsenbord van mijn smartphone en dit na de 4e paragraaf merkt ik om 1 uur s nachts.. Dus nu is het al laat genoeg, na de fysiek zware dag van vandaag.
Slaapwel en tot morgen,
Rudi
De trein vertrekt redelijk vroeg om 7:14, je stapt in Chinese wagons die beter aanvoelen qua comfort, licht en lucht dan de Russische. De wagonbeheerders zijn allemaal mannen,in wagon 2 zijn senior en nu junior. Senior wijst de bedden toe en vraagt dan smartfoongewijs uit welk land de toerist komt, de toerist duidt zelf zijn vlag aan, want België is natuurlijk niet hetzelfde als Belorus.
Als de trein UB uitrijdt zie je dat buitenwijken van UB er lang niet zo florissant uitzien dan de levendige binnenstad. Terug aarden wegen, vervallen huisjes en veel gers of yurts. De trein rijdt nu door de steppe. Steppe is plat, platter, platst. Steppe is kilometers lang en ver niets. Niets zijn elektriciteitspalen en een afrastering langs de sporen, bruinig steppegras, een kuddetje koeien, schapen, paardjes en zelfs groepjes donkerbruine kamelen.
De enkele dorpen die we doorkruisen zouden perfect het dorp in de film Paris, Texas kunnen vervangen.
De Mongoolse overheid heeft stukken steppe verhuurd aan Rusland en China of aan bedrijven uit of via die landen. Zij boren, mijnbouwen in die uitgestrekte vlaktes, de ecologisch Mongoolse activisten vrezen voor ecologische rampen, want die sites zijn zo ver weg afgelegen, dat je vraag kan stellen of er wel controle kan zijn en zo ja hoe ze verloopt. Alleszins de Mongoolse overheid verdient er dik geld met, of de bevolking er beter van wordt, laat ik in het midden.
Hoofdstukje passagiers, zelfs in de maand oktober is deze lange trein (12 wagons) voor de helft gevuld met westerlingen. Geef toe, beste lezer, zo is het makkelijk om door Rusland en Mongolië heen te reizen :-). Dit traject vinden de meeste wel leuk, want tussen Moskou en Irkutsk hadden ze maar enkele westerlingen ontmoet, heel af en toe durf ik met een lichte arrogante toon dan zeggen dat zij de eerste westerlingen zijn die ik in 8000 km spreek en dat Russen ook erg vriendelijk zijn, wat dan bevestigd wordt door de enkelingen die ook de blijkbaar nieuwe mentale grens Irkutsk durven te overschrijden en die lachen ook een beetje monkelend. Na Irkutsk begint voor sommige blijkbaar het einde van de wereld. Ik deelde de kupe met twee jonge mannen uit München en een jonge gast uit Hamburg, de voertaal is Engels. Nederland, België, USA, Schotland, Nieuw Zeeland, Scandinavië... zijn vertegenwoordigd. De meeste zijn onderweg met een open-end ticket, dikwijls tot midden en einde 2016.
De sfeer is ok zoals die ok is bij vier mannen die veel te vroeg uit hun bed moesten en zo tegen 9 uur een gesprek starten... het was vroeg, ik wil roken (in dit geval 3 van de 4), die in alle stilte een droge boterham met ei en twee potten noedels verorberen, de Hamburger slurpt zijn tast thee leeg en tegelijkertijd vallen de ogen uit zijn kas en het kwijl uit zijn mond door die resterende boterham met ei. Blijkt dat de man geen ontbijt bij zich heeft, alors ik moet toch letten op het gewicht brood dat ik eet, dus schuif ik hem de boterham toe en vraag hem of hij die wil, gerne und danke. Als later blijkt dat de man voor de rest geen eten bij heeft en altijd de wijsneus wil uithangen, stopt de solidariteit in de kupe, met de nodige nonverbale communicatie tussen de de drie anderen. Dat ging redelijk vlot en wijsneus had het ook snel door en legt zich neer bij situatie. Grapjes, lachen, kaarten (waarbij wijsneus meestal verliest), ach zo is het leven mooi op de trein. Nog wat thee drinken bij de Antwerpse en Nederlandse buren, de tijd loopt zichzelf zo voorbij.
Hoofdstukje grenzen. Dit is een vervelend, traag hoofdstuk. Aan de Mongoolse grens hetzelfde gedoe als bij het binnenkomen, dus wachten op je paspoort met het stempeltje van het land dat Dzenghis Khan bouwde op de resten van een Turks imperium, dat tot in Mongolië heerste in onze vroege middeleeuwen. Het nietsen begon iets na 19 uur en duurt tot iets voor 21 uur.
Over de blijde intrede in China verschillen de boeken mening. Een boek zegt dat de reiziger uit de trein mag en plant het idee in ons hoofd dat we dus geen vijf uren in de trein moeten zitten, zonder open toiletten, zonder warm water voor thee of noedels, zonder roken... Het andere boek twijfelt, het laat toch de deur open om te kunnen kiezen tussen in of uit de trein, de wachttijd is 5 uur, om 1:20 vertrekt de trein echt en het is nu 21 uur. Dus de keuze tussen 4 uren koude maar wel verse lucht of vervelen in de trein.
De Chinezen hebben een ander plan, dat zij zonder overleg onmiddellijk uitvoeren. Paspoorten afgeven en dan kruipt de trein terug richting Mongolië om dan traag geduwd te worden in een Chinese hangar. De "bogie-change" of te "het wisselen van de wielen van de wagons". Dit heeft niets te maken met de China, maar alles met Rusland. Hun sporen zijn 5 cm breder dan die van ons of die van China. Ook aan het wisselen van de bogie is er niks te beleven, hydraulische krik onder de wagon om die naar boven te duwen, handmatig de te brede onderstellen wegduwen en op diezelfde de juiste onderstellen terug plaatsen, wat darmen en leidingen tussen de wagons aansluiten en klaar is kees. De gele helmen doen het werk, de rode zien toe, de zonder helmen maar in werkpak sluiten de leidingen aan en de vestonnen met pillampen kijken alles nog Is na. We zijn nu bijna 23 uur. Na een half uur trekt een Chinese locomotief alle wagons uit de hangar en wel op die manier dat alle wagons keurig gesorteerd zijn van 1 tot 12. Om 23.30 u staat de Chinese wagonconducteur netjes in zijn uitgangsuniform en een deel reizigers die nu naar het stationstoilet willen (zie info in de boeken), die avondeten willen kopen in de stationssupermarkt (idem dito) en de rokers denken dat hun verlossing ook is aangebroken. Ah nee maakt Junior ons duidelijk, er moet nog ergens een restaurantwagon aangekoppeld worden, het is 00:15 als de deuren openen en een krachtige ijskoude wind ons verwelkomt, de trein vertrekt om 1:20 en de toiletten en de supermarkt zijn open, gelukkig klopt dit deel van lonely planet en trailblazer.
Dit is mijn allerlaatste laatavond-nachtelijke wandeling van mijn reis. Ik was zeer gehecht geworden aan deze uitjes van minstens 15 minuten voor het slapen gaan. Ik keer mij naar de wind tot ik traan van de ijskoude wind, op dit uur heb ik maar 2 sigaretten gerookt, ik koester de nacht in en van Erlian, steek hem veilig weg in mijn hart zodat ik hem kan terug voelen als het nodig is.
Samen met de vroege wakkerworders zijn we het eens dat het goed is dat we zien dat Beijing niet China is. Kleine vervallen dorpjes, vervuilde stadjes, riviertjes met ongezonde kleuren, paard en kar, driewielers die zeer hoge stapels maïs vervoeren, grachten en putten langs de spoorwegen die gegraven worden met pikhouwelen en schoppen, eindeloze kleine vuilbeltjes (wat ook te zien was in Rusland en Mongolië), spiksplinter nieuw gebouwde steden en een magnifieke afwisselende landschappen, de Franse weidse velden langs de autostrades, Toscaanse heuvellandschappen, ruwe Dolomieten... en dat op een paar honderd kilometer.
Beijing Central Station is zoals zovele gebouwen in deze stad, enorm groot. En uit een groot station stromen honderden mensen op reuze groot afgesloten plein, waar ook honderden mensen in lange rijen aanschuiven aan een stuk of 15 loketten, als je op de trein wil word je stevig gecontroleerd en als je buiten komt is er een controle light.
Zonder veel problemen in feite probleemloos in vergelijking met UB word ik door de taxichauffeur keurig afgezet aan de hutong waar ik verblijf. Het huis ligt vlakbij de scheiding tussen Houhai Lake en Qianhai Lake. We verblijven hier met vier reizigers, met drie hebben we peking-eend gegeten, probleem is dat je dat niet alleen kan eten, want je bestelt een eend en niet een tafel, waar vrienden al niet goed voor zijn om te even te tonen dat je wat van Beijing kent :-) en heb dat na het eten ook eerlijk verteld aan de disgenoten.
Een van de moeilijkste klussen, althans voor mij, is de aankoop van souvenirs en dan zeker voor kleinkinderen. Ik vond souvenirs nooit niet echt leuk, maar goed de wereld zit niet zo in elkaar. Bon, ik heb zeer impulsief gekozen en beslist, probleem is dat alle speelgoed made in China is en dus niet zo bijster interessant, dus heb ik voor iets duurzamer gekozen. We zullen wel zien of 2 uur twijfelen en dan in 1 minuut quasi een onbezonnen beslissing nemen, ok is.
Bon, gisteravond wilde ik dit allemaal al schrijven, maar na twee korte nachten, ben ik slaap gevallen voor het toetsenbord van mijn smartphone en dit na de 4e paragraaf merkt ik om 1 uur s nachts.. Dus nu is het al laat genoeg, na de fysiek zware dag van vandaag.
Slaapwel en tot morgen,
Rudi
Mieke
Nu Bejing verkennen na al die landelijk mooie taferelen, waar de Chinese dolomieten de afvalstromen verbergen en de tijd even bleek stil gestan te hebben. De hoofdstad van Chine is modern met behoud van tradities. Ontdek deze en geniet ervan ten volle
Tot dra
Luc