Vladivostok - dag 2 en op weg naar Ulan-Ude

Hartelijke dank omdat jullie deze blog lezen en ook reageren, jullie volgen met velen en dat is een prettig gevoel. Reislogger houdt wat anonieme statistiekjes bij, daarom kan ik dit schrijven, dus dank je wel.

Voor de dag van vandaag heb ik bij een plaatselijk reisbureau een trip naar Russki-Eiland gepland, veel roebels betaald, het was meer dan de moeite en met de zes uren wandelen van gisteren heb ik heel veel van deze stad gezien . Het is een heerlijke stad, een citytrip waard:-).

Elena was de gids en pikt me om 11 uur op voor een trip van 4 uren, comfortabel met de auto en zij plant voldoende wandeltijd. Zij is geboren en getogen in deze stad en heeft aan den lijve onder ondervonden wat het betekent om in een gesloten stad te wonen en het R-E heeft er daar alles met te maken. Kort samengevat, als kind hoor en zie je R-E en niemand kan of wil je officieel zeggen dat het een zwaar verdedigd eilandje is, waar militaire kampen zijn, allerlei scholen voor soldaten van de marine, de artillerie, de transmissie. Het hele jaar door hoor je zwaar gebulder (van zeer zwaar artillerie geschut). Iedereen weet wel wat er is, maar je mag niet naar het eiland (met de ferry) en de soldaten krijgen weinig of geen kans om met de be bevolking te spreken. Nog dit, je ouders en grootouders hebben ook altijd geleefd in een gesloten stad, die enkel en alleen van belang was om een eventuele aanval op Rusland af te slagen en te voorkomen dat je vaderland nog is een smadelijk nederlaag lijdt tegen de vijand (als ik me niet vergis in 1904 tegen Japan).

Op het eiland staan twee drieloops 305 mm kanonnen die Stalin van een schip liet demonteren om dan met de TSE naar Vladivostok te brengen. Ze schoten nauwkeurig tot op 30 km. Het ironische van deze geschiedenis is dat deze batterijen nooit een actief oorlogsschot hebben gelost. In 1991 werden de laatste 24 oefenschoten gelost en dan werd de geheime status van het eiland en de stad stap voor stap opgeheven. Vladivostok moest zo snel mogelijk een aangename, open stad worden, waar cultuur, sport, zonnen op de stranden etc. belangrijk moesten wordt .. . Volgens Elena is Vladivostok gespaard gebleven van alle oorlogsgeweld omdat iedereen schrik had van de Voroshilov-batterijen, ik wil het geloven want zo'n zware obussen vernietigen alles.

Van 2008 tot 2012 werd deze stad één grote bouwwerf, naar het geheime eiland werd de langste kabelbrug ter wereld gebouwd (zoals de brug van MIllau), vier universiteiten verhuisden van de stad naar het eiland waar nu een universiteit staat met campus voor 30.000 studenten, strandjes op het eiland werden toegankelijk of werden aangelegd, de oude militaire gebouwen werden achtergelaten en verwaarloosd tot verval toe, in 2016 opent een gigantisch oceaanmuseumcomplex..

Op vier uur tijd heb ik veel kunnen zien, waar je niet met het openbaar vervoer geraakt, ik heb het zuidelijkste puntje van het schiereiland kunnen bezoeken, de campus, uiteraard de batterijen, de stad van boven en onder, het was groots en het sterkste was dat de gids al deze veranderingen en vernieuwingen zelf heeft meegemaakt, echter dan op deze manier kan ik deze heerlijke stad niet meemaken.

Uiteraard spraken we uitvoerig over de maatschappelijke, sociale en financiële veranderingen in dit land. Zoals zovele Russen heeft Elena ook 2 jobs om het leven te leiden dat ze wil leiden en dat is meer dan alleen werken en slapen, ze geeft les in het eerste jaar bachelor pedagogie en is officiële gids van haar stad. En de kern van de Europese sancties. Voor de sancties was het leven goedkoper maar klaagde bv de landbouw dat ze niet konden concurreren met de Europese producten. Nu klagen producenten van over heel de voormalige Sovjet-Unie niet meer, de Russische consument des te meer. Uiteraard allemaal in combinatie met de gedevalueerde roebel, die het nog moeilijker maakt.

Morgen om 11 uur vertrek ik terug richting Irkutsk en stap zaterdagavond rond 23 u uit in Ulan-Ude, de laatste halte in Rusland om dan naar Ulaanbaatar te reizen. Een slordige 3600 km, ik hoop dat ik nu stukken zie zoals de magistrale Ob-rivier, het mooie stuk aan de omgeving van Baikal, want in de heenreis was het toen nacht, ik zie wel. In Ulan-Ude wordt ik opgehaald door de airbnb-host. Ik heb maar een dag in deze stad om dan naar Mongolië te vertrekken, dus dat zal een race tegen de tijd worden om te zien wat ik wil zien.

Alles is bijna ingepakt, eten voor onderweg gekocht, de taxi naar het station besteld, enkel nog de living vegen zonder vuilblik... En neen Emme, ik vergeet niet dat het zaterdag 10 jaar geleden is dat ik jou als eerste kleinkind in mijn armen mocht nemen.

Slaapwel allemaal,