Ulaanbaatar dag 1 en 2 - op weg naar Beijing
7 oktober 2015 - Ulaanbaatar, Mongolië
Gisteren stapte het volledige thalysgroepje om 6 uur 's morgens uit in Ulaanbaatar, dan merk ik het grote verschil met georganiseerde reizen, mijn collega's worden allemaal opgewacht door chauffeurs die kaarten met namen vasthouden, we nemen snel afscheid van elkaar en ik mag mijn gevecht met de taxichauffeurs beginnen. De host had mij de theorie uitgelegd, nu enkel die omzetten in praktijk en binnen een kwartier sta ik Golden Vill 103 om met codenummer 9301# de straatdeur te openen, de lift te nemen en op de 10e verdieping met code 20015* de voordeur van het appartement te openen. Er zal brood, spek, eitjes en wat kaas klaarliggen, want de winkels in UB openen maar om 9:00. Onder een beter gesternte kan mijn verblijf, in een voor mij nieuw land en dito stad, niet starten. Bon, het was quasi 7 uur als ik de codes met trillende vingers indrukte en het voorziene ontbijt ontbrak.
Van pure nog niet weggeëbte colère en frustratie 2 pakjes overheerlijke hartige sultanaat binnengeschr..., 2 glazen van zo'n Mongools Sipwell water gedronken en tegen mezelf manmoedig gezegd, je wilde UB bezoeken, doe dat dan. Ik voorzag om het voormalige
winterpaleis en het Gandan Khiid klooster zeker te bezoeken, twee highlights volgens de boeken. Om 8 uur sta ik terug beneden, ja inderdaad niet gewassen, om een van de vele nu officiële taxis, die beneden wachten, te nemen naar Gandan. Ik zeg tegen een chauffeur Gandan, een man gekleed in onkergele kledij (zo'n priesterkleed) hoort dat, zegt ook Gandan en doet teken dat we de kosten zullen delen. Een van de tientallen boeddhistische goden zal geoordeeld hebben dat mijn lijdensweg niet langer mocht duren. Prinsheerlijk zit ik achteraan, kijk me de ogen uit mijn hoofd over het immense verkeersinfarct waaraan deze stad lijdt, maar geen nood de monnik stuurt de chauffeur met zachte stem in de goeie richting en om 8:30 aanschouw ik Gandan. Queeste nr. 2 behaal ik met vlag en wimpel en ruim op tijd om het begin van de ritus in de verschillende gebouwen mee te maken.
De reddende monnik verdwijnt in een gebouw, ik zwerf het gebouw mee binnen. Monniken in en uit, oude en volwassen mannen, jongetjes... Ik doe teken of ik binnen mag, overtuigd geknik van twee jongere priesters en loop rond in het klooster, ik zie de klaslokalen, de refter en dan vraag ik me af of dit wel de.bedoeling is en keer terug op mijn stappen. Juist op tijd om het diepe geloei te horen van 2 hoornblazende monikken op een torentje. Ik volg het geluid en kom op een binnenplaats waar priesters en gelovigen staan en in heerlijke geur van smeulend houtmeel maak ik de begroeting mee van de priesters die de ritus zullen leiden (oker- en goudgeel gekleed)'door de andere monniken, die gekleed zijn in donkerrood, de mensen volgen en ik volg na dit stoetje.
Het is indrukwekkend eenvoudig om het kwetterende getingel van twee handklokjes te horen, de schelle symbalen, het overdonderende slagen op de gong samen het ritmische geklop van de gebogen schommelstoel. En worden eindeloos sutra's gedebiteerd door de monniken met sonore stemmen, af en toe met een toonhoogte of ritmeversnelling dan wel vertraging. Op de achtergrond onderga dit allemaal graag, het brengt me terug in evenwicht. In deze tempeltjes mag niet gefotografeerd worden, in de hoofdtempel wel, en dit tegen een aanvaardbare prijs. Ik sta op punt om de site te verlaten als ik het hoge stemgeluid van jongens\kinderen hoor. In de tempel waar filosofie wordt "onderwezen" rammelen een twintigtal jongens, ook in kleermakerszit op de banken, de sutra's af, een mag het ritme of de toon wijzigen onder het toeziende oog van een okergele monnik. Bewust neem ik afstand van wat dit nu allemaal wel betekent (wat is het verschil tussen het eindeloos herhalen van een sutra en dezelfde werkwijze met jonge kinderen in strenge islamscholen) en kijk naar twintig kinderen die leren monnik worden.
Deze stad is nog geen decennium uit een soort stilstand wakker geworden. Tempels staan tussen ultramoderne gebouwen, bewoners lopen in een stad met een permanent verkeersinfarct, oude communistisch aandoende woonkazernes staan naast westers aandoende supermarkten, bouwwerf na bouwput en het land of de stad voelen heel vrij aan. Talloze schoolgaande of studerende jongeren lopen al spelend, chatten, lachend, discuterend door deze stad die mij heel hard intrigeert omdat ze zo in verandering is, het geeft me hetzelfde gevoel als Vladivostok. Met dit grote verschil, omwille van de vele buitenlanders die werken in bedrijven of ngo's is er naast de lokale middenstand ook een middenstand die zich richt op al die buitenlanders. In praktijk zie en hoor je dat er geen scheiding is tussen de twee werelden, integendeel zelfs.
Na drie weken Russian food en met het vooruitzicht van 4 dagen lekker oosters eten, wil ik toch gebruik maken van het Europese culinaire aanbod. Bij een lekkere charcuterieschotel in Le Bistro Français maak ik kennis met een ouwe Franstalige Belg die hier al zes jaar woont en getrouwd is met une Mongolienne, ze genieten beide van een andere uitgebreidere lunch. Als ik vraag welk het lekkerste bier is, telefoneert hij direct naar son ami, die vroeger brasseur was in België en nu president of zoiets van Tiger, een Aziatisch bier. Ik moet het hem maar vragen, ik krijg de man aan de telefoon, ah sympa que tu viens vers UB en nog wat gedoe, de man raadt me ten stelligste af om tapbier te drinken, want leidingen worden hier amper onderhouden, het drinkwater is van mindere kwaliteit en ik zal de zoveelste zijn die dagen buikloop heeft, ik word gered op het nippertje, want ik wilde net aan een getapte pint beginnen. Aangezien de vrouw van de Belg een vriendin was van de eigenares van LBF, zal hij wel, ongevraagd, arrangeren dat ik enkel het flesje bier moet betalen, allé dat vond ik weer tres sympa en nog wat van die open deuren en natuurlijk dank je wel dat je je vriend telefoneerde, ah mais nous les belges, wij elpen elkar :-).
Vannacht sneeuwde het in UB, zoals trouwens al een aantal dagen geleden werd aangekondigd door de meteorologische dienst. Ik wilde het winterpaleis bezoeken en start, na een geklutst elke op verpakt brood uit het grootwarenhuis, dus al wat droger, een wandeling naar het centrum van de stad om daar een taxi te nemen. Wat is er gezonder om een dag te beginnen in koude winternacht, wat lichte sneeuw die valt en stappen langs een paar zes-vakken-straten (drie vakken in elke richting) waar voetgangers de ganse dag sneller hun doel bereiken dan auto's en bussen. Sinds enkele maanden worden strenge boetes gegeven als je als chauffeur voetgangers van het zebrapad rijdt, de politie kijkt scherp toe, natuurlijk zijn er teveel zebrapaden voor te weinig politieagenten en voor al die auto's die permanent claxonneren op elkaar en de voetgangers, het is echt gevaarlijk en uit puur lijfsbehoud stap je best in groep over ook bij de lichten. In het sjiekste hotel vraag ik een van de medewerkers of ik nog op de juiste weg ben naar het winterpaleis, de liftboy verstaat geen woord Engels en een vrouw van de balie ontfermt zich over mij. Very interesting en zal ik een taxi voor meneer telefoneren, voila dit moest ik hebben, zet u even, de taxi komt er aan binnen de 7 minuten . Aangezien ik er hetzelfde uitzie als al die rijke toeristen in het gigantisch grote hotel, laat ik me deze service niet voorbijgaan. En komt meneer terug naar hier, ah ja natuurlijk maar ik weet niet wanneer, hier is mijn kaartje en laat dat maar zien aan een taxichauffeur en u komt zonder problemen (rijden met de meter, zonder omwegen) altijd terug hier, maw. ik heb hier een soort verlaat-de-taxi-zonder-teveel-te-betalen-kaartje. En ik verzeker jullie, het werkt. 500 meter voor het hotel zeg ik, wegens de aanhoudende file zeker in het midden van deze stad, dat ik uitstap en verder walk, dan wil de man toch wel meer dan de meter toont, ik zeg nee betaal het juiste bedrag en ben weg. Ik heb het vier gedaan vandaag. 1000 tugrik (spreek uit togrok) is € 0,44 waard.
Door alle gedoe van het eerste uur tijdens de eerste dag, had ik niet gezien dat ik een echt luxe-appartement verblijf. Groot, mooi en modern, 3 grote slaapkamers, een nog grotere loco g, keuken en badkamer voor de ronde prijs van €26 per nacht en dan nog een van mijn idolen die boven het bed hangt.
Het Nationaal MUseum van Mongolië is een eye-opener van het beste soort, om kort te zijn het verhaal van de Hunnen vanuit hun oogpunt, het is een revelatie om op zo'n boeiende wijze te worden geconfronteerd met de twee waarheden over de Hunnen. De Mongoolse afkeer van China en voorkeur voor Rusland wordt haarfijn en subtiel.getoond, voor een koude dag een prima alternatief, ah ja jammer met winterpaleis is vanaf oktober naar open van donderdag tot maandag.
Morgen start het laatste stukje trein van deze schitterende reis. Terwijl Beijing zal ontdekken, zal het besef dat ik binnen een week terug ben steeds groter worden, ik wil de twee werelden proberen te combineren. Morgen de grens met China en het wisselen van de wielen onder de wagons. Digitaal verdwijn ik achter de gered big firewall, ik beloof jullie wel dat ik nog een reisverhaal over China zal schrijven, mocht het me niet lukken in Beijing.
Tot overmorgen of dit volgende week.
Rudi
Van pure nog niet weggeëbte colère en frustratie 2 pakjes overheerlijke hartige sultanaat binnengeschr..., 2 glazen van zo'n Mongools Sipwell water gedronken en tegen mezelf manmoedig gezegd, je wilde UB bezoeken, doe dat dan. Ik voorzag om het voormalige
winterpaleis en het Gandan Khiid klooster zeker te bezoeken, twee highlights volgens de boeken. Om 8 uur sta ik terug beneden, ja inderdaad niet gewassen, om een van de vele nu officiële taxis, die beneden wachten, te nemen naar Gandan. Ik zeg tegen een chauffeur Gandan, een man gekleed in onkergele kledij (zo'n priesterkleed) hoort dat, zegt ook Gandan en doet teken dat we de kosten zullen delen. Een van de tientallen boeddhistische goden zal geoordeeld hebben dat mijn lijdensweg niet langer mocht duren. Prinsheerlijk zit ik achteraan, kijk me de ogen uit mijn hoofd over het immense verkeersinfarct waaraan deze stad lijdt, maar geen nood de monnik stuurt de chauffeur met zachte stem in de goeie richting en om 8:30 aanschouw ik Gandan. Queeste nr. 2 behaal ik met vlag en wimpel en ruim op tijd om het begin van de ritus in de verschillende gebouwen mee te maken.
De reddende monnik verdwijnt in een gebouw, ik zwerf het gebouw mee binnen. Monniken in en uit, oude en volwassen mannen, jongetjes... Ik doe teken of ik binnen mag, overtuigd geknik van twee jongere priesters en loop rond in het klooster, ik zie de klaslokalen, de refter en dan vraag ik me af of dit wel de.bedoeling is en keer terug op mijn stappen. Juist op tijd om het diepe geloei te horen van 2 hoornblazende monikken op een torentje. Ik volg het geluid en kom op een binnenplaats waar priesters en gelovigen staan en in heerlijke geur van smeulend houtmeel maak ik de begroeting mee van de priesters die de ritus zullen leiden (oker- en goudgeel gekleed)'door de andere monniken, die gekleed zijn in donkerrood, de mensen volgen en ik volg na dit stoetje.
Het is indrukwekkend eenvoudig om het kwetterende getingel van twee handklokjes te horen, de schelle symbalen, het overdonderende slagen op de gong samen het ritmische geklop van de gebogen schommelstoel. En worden eindeloos sutra's gedebiteerd door de monniken met sonore stemmen, af en toe met een toonhoogte of ritmeversnelling dan wel vertraging. Op de achtergrond onderga dit allemaal graag, het brengt me terug in evenwicht. In deze tempeltjes mag niet gefotografeerd worden, in de hoofdtempel wel, en dit tegen een aanvaardbare prijs. Ik sta op punt om de site te verlaten als ik het hoge stemgeluid van jongens\kinderen hoor. In de tempel waar filosofie wordt "onderwezen" rammelen een twintigtal jongens, ook in kleermakerszit op de banken, de sutra's af, een mag het ritme of de toon wijzigen onder het toeziende oog van een okergele monnik. Bewust neem ik afstand van wat dit nu allemaal wel betekent (wat is het verschil tussen het eindeloos herhalen van een sutra en dezelfde werkwijze met jonge kinderen in strenge islamscholen) en kijk naar twintig kinderen die leren monnik worden.
Deze stad is nog geen decennium uit een soort stilstand wakker geworden. Tempels staan tussen ultramoderne gebouwen, bewoners lopen in een stad met een permanent verkeersinfarct, oude communistisch aandoende woonkazernes staan naast westers aandoende supermarkten, bouwwerf na bouwput en het land of de stad voelen heel vrij aan. Talloze schoolgaande of studerende jongeren lopen al spelend, chatten, lachend, discuterend door deze stad die mij heel hard intrigeert omdat ze zo in verandering is, het geeft me hetzelfde gevoel als Vladivostok. Met dit grote verschil, omwille van de vele buitenlanders die werken in bedrijven of ngo's is er naast de lokale middenstand ook een middenstand die zich richt op al die buitenlanders. In praktijk zie en hoor je dat er geen scheiding is tussen de twee werelden, integendeel zelfs.
Na drie weken Russian food en met het vooruitzicht van 4 dagen lekker oosters eten, wil ik toch gebruik maken van het Europese culinaire aanbod. Bij een lekkere charcuterieschotel in Le Bistro Français maak ik kennis met een ouwe Franstalige Belg die hier al zes jaar woont en getrouwd is met une Mongolienne, ze genieten beide van een andere uitgebreidere lunch. Als ik vraag welk het lekkerste bier is, telefoneert hij direct naar son ami, die vroeger brasseur was in België en nu president of zoiets van Tiger, een Aziatisch bier. Ik moet het hem maar vragen, ik krijg de man aan de telefoon, ah sympa que tu viens vers UB en nog wat gedoe, de man raadt me ten stelligste af om tapbier te drinken, want leidingen worden hier amper onderhouden, het drinkwater is van mindere kwaliteit en ik zal de zoveelste zijn die dagen buikloop heeft, ik word gered op het nippertje, want ik wilde net aan een getapte pint beginnen. Aangezien de vrouw van de Belg een vriendin was van de eigenares van LBF, zal hij wel, ongevraagd, arrangeren dat ik enkel het flesje bier moet betalen, allé dat vond ik weer tres sympa en nog wat van die open deuren en natuurlijk dank je wel dat je je vriend telefoneerde, ah mais nous les belges, wij elpen elkar :-).
Vannacht sneeuwde het in UB, zoals trouwens al een aantal dagen geleden werd aangekondigd door de meteorologische dienst. Ik wilde het winterpaleis bezoeken en start, na een geklutst elke op verpakt brood uit het grootwarenhuis, dus al wat droger, een wandeling naar het centrum van de stad om daar een taxi te nemen. Wat is er gezonder om een dag te beginnen in koude winternacht, wat lichte sneeuw die valt en stappen langs een paar zes-vakken-straten (drie vakken in elke richting) waar voetgangers de ganse dag sneller hun doel bereiken dan auto's en bussen. Sinds enkele maanden worden strenge boetes gegeven als je als chauffeur voetgangers van het zebrapad rijdt, de politie kijkt scherp toe, natuurlijk zijn er teveel zebrapaden voor te weinig politieagenten en voor al die auto's die permanent claxonneren op elkaar en de voetgangers, het is echt gevaarlijk en uit puur lijfsbehoud stap je best in groep over ook bij de lichten. In het sjiekste hotel vraag ik een van de medewerkers of ik nog op de juiste weg ben naar het winterpaleis, de liftboy verstaat geen woord Engels en een vrouw van de balie ontfermt zich over mij. Very interesting en zal ik een taxi voor meneer telefoneren, voila dit moest ik hebben, zet u even, de taxi komt er aan binnen de 7 minuten . Aangezien ik er hetzelfde uitzie als al die rijke toeristen in het gigantisch grote hotel, laat ik me deze service niet voorbijgaan. En komt meneer terug naar hier, ah ja natuurlijk maar ik weet niet wanneer, hier is mijn kaartje en laat dat maar zien aan een taxichauffeur en u komt zonder problemen (rijden met de meter, zonder omwegen) altijd terug hier, maw. ik heb hier een soort verlaat-de-taxi-zonder-teveel-te-betalen-kaartje. En ik verzeker jullie, het werkt. 500 meter voor het hotel zeg ik, wegens de aanhoudende file zeker in het midden van deze stad, dat ik uitstap en verder walk, dan wil de man toch wel meer dan de meter toont, ik zeg nee betaal het juiste bedrag en ben weg. Ik heb het vier gedaan vandaag. 1000 tugrik (spreek uit togrok) is € 0,44 waard.
Door alle gedoe van het eerste uur tijdens de eerste dag, had ik niet gezien dat ik een echt luxe-appartement verblijf. Groot, mooi en modern, 3 grote slaapkamers, een nog grotere loco g, keuken en badkamer voor de ronde prijs van €26 per nacht en dan nog een van mijn idolen die boven het bed hangt.
Het Nationaal MUseum van Mongolië is een eye-opener van het beste soort, om kort te zijn het verhaal van de Hunnen vanuit hun oogpunt, het is een revelatie om op zo'n boeiende wijze te worden geconfronteerd met de twee waarheden over de Hunnen. De Mongoolse afkeer van China en voorkeur voor Rusland wordt haarfijn en subtiel.getoond, voor een koude dag een prima alternatief, ah ja jammer met winterpaleis is vanaf oktober naar open van donderdag tot maandag.
Morgen start het laatste stukje trein van deze schitterende reis. Terwijl Beijing zal ontdekken, zal het besef dat ik binnen een week terug ben steeds groter worden, ik wil de twee werelden proberen te combineren. Morgen de grens met China en het wisselen van de wielen onder de wagons. Digitaal verdwijn ik achter de gered big firewall, ik beloof jullie wel dat ik nog een reisverhaal over China zal schrijven, mocht het me niet lukken in Beijing.
Tot overmorgen of dit volgende week.
Rudi
Mijn ouders zijn ook onderweg naar Beijing landen daar zaterdagmorgen om 9u.
Moest ge ze zien in dit dorp, doe ze de groeten en drink er 1 op mijn kosten.
Grtz
Wat geniet ik van jouw verhalen. Ga aub nog niet naar huis!
Groetjes van Greet