3600 kilometer in de trein en 1 dag Ulan-Ude
4 oktober 2015 - Ulan-Ude, Rusland
In de gietende regen schuiven alle reizigers aan om op te stappen op de trein Vladivostok - Novosibirsk. Samen met moeder en dochter, respectievelijk 84 en 54 jaar, deel ik de kupe, nu voor 2,5 dagen en 2 nachten. Het regent en of sneeuwt donderdag, vrijdag en de laatste druppels vallen zaterdagmorgen rond 6:30 u. Dan duren 3600 km lang, het regent zo hard en het is ondertussen ook ijzig koud dat zelfs een kwartier buiten staan niet lukt. Zelden heb ik last van kou, Siberische koude gaat letterlijk door merg en been en dan is het naar de plaatselijke normen nog niet eens koud, tussen 0° en 2°. Ik had me niet voorzien op deze situatie, dus kocht ik vandaag een muts en de Russische vervanger van antigrippine, hier is dat dan terraflu, een stevig zakje poeder met citroensmaak op te lossen in kokend water.
Moeder en dochter spreken een paar woorden Duits. Ik vraag me af waarom deze mensen toch ooit Duits hebben moeten leren. De Russische overheid wilde dat haar bewoners de vijand konden verstaan, mochten de Duitsers nog eens binnenvallen. De eerste dag verloopt het gesprek wat stroef, de volgende dag neemt de oudste vrouw het initiatief en we starten uiteraard bij familie, waar gaat de reis heen, hoe duur het leven wel is... Bij het zien van de eerste sneeuw, ratelt de moeder zowaar nog de eerste zinnen van een Duits gedichtje "Der erste Schnee". Elena, de gids in Vladivostok, vertelde mij dat de prijs voor een vlucht Vladivostok - Moskou dezelfde is als voor dit traject met de trein. De meeste Russen nemen de trein omdat ze in de kleinere steden of dorpen moeten afstappen of uit gewoonte. Deze 2 vrouwen reisden met de trein omdat de moeder zeer zwaar ziek is. Dit verklaarde, dan voor mij, het uiterst emotionele afscheid van haar broer en schoonzus in Vladivostok en de resem pillen die de vrouw nam. Moeder en dochter converseerden uren aan een stuk, de dochter sprak haar moeder aan met babushka, hier bedoelt als moedertje en moeder sprak haar dochter aan met маленькая, kleintje, dat waren de meest gebruikte woorden, althans voor het beetje Russisch dat ik versta.
De meeste Russen eten, liggen en slapen op de trein, hier en daar een uitzondering die samen met een toerist uren door het raam kijkt. In de regen was er niets te kijken, daar werd ik even grijs van als het weer, dus soms was het keihard knauwen op elke kilometer en op den duur heb ik me ook maar neergelegd om te lezen, de tijd sneller te laten lopen met muziek, niets hielp. Ik was blij dat het vrijdagnacht was. Zaterdag was een heerlijk heldere dag, kleuren waren nog feller dan In het heen rijden, het was adembenemend, dat wisten jullie ondertussen al wel.
Gisteravond werd ik om 22:57 opgehaald door de man van de airbnb-host. Als je een Russisch huis binnenkomt doe je eerst je schoenen uit en dan sluit je onmiddellijk de deur met één slot als het kan met het tweede veiligheidsslot. Op het appartement in Moskou na, zijn de straatdeuren van staal en kom je binnen via het elektronische slot. De inkomdeuren van de appartementen zijn zware stalen deuren.
Ulan-Ude is een aangename prettige stad. Het is de hoofdstad van Buriatië. Binnen de Russische Federatie is het meest Boeddistische landsgedeelte. Nadat Stalin, in de jaren 30, zware zuiveringsacties had doorgevoerd, heeft hij de godsdienstvrijheid terug ingevoerd in Buratië, omdat de Buratische soldaten zo hard hadden meegevochten in de WO II, tot in het verre Berlijn toe. Ulan-Ude is bekend voor het grootste Leninhoofd ter wereld, ongeveer 8 meter hoog en het weegt 42 ton en dus ook voor de boeddhistische kloosters. Een is groots maar echt toeristisch uitgebaat, een kleiner Dagan functioneert enkel voor de ritus.
Ik heb op de achterste rij, tegen de muur een gebedencyclus bijgewoond, indrukwekkend, ik werd er stil van. Bij de ritus in een Russisch-Orthodoxe kerk kan ik me nog iets inbeelden, dit onderga ik... Er zijn enkele grote pleinen, veel jonge mensen, leuke koffieshops en restaurantjes, ook deze stad bevalt me. Het belangrijkste museum van de stad is het museum van Buriatië. Vier vrouwen staan voor de poort en laten mij galant binnen. Ik denk
dat hier weinig bezoekers komen. De vrouw aan de kassa breit rustig verder en haar televisie vraagt meer aandacht dan een toevallige bezoeker. Er zijn drie afdelingen, boeddhisme en archeologie in Buriatië, the old believers (een afscheuring binnen de Russisch-Orthodoxe kerk (allebei met Engelstalige bijschriften) en de rol van de inwoners tijdens WO II. Zaal per zaal wordt de toerist binnengelaten, de andere wordt afgesloten, telkens wordt genoteerd uit welk land en stad hij komt (voor Belgen is dat simpel, Bruxelles).
Het was matig interessant, wat ook de mening was van drie Hollandse vrouwen die het ook bezochten en die ik in de Marco Polo, hier achter de hoek, tegenkwam (zie ook tripadvisor).
De reis in Rusland is bijna voorbij. Ik heb een boeiend land leren kennen, met steden en mensen die volop evolueren naar wat zij denken dat de Westerse wereld is. Zo op het eerste zicht is er niet meer zoveel verschil tussen ons en zij in vergelijking met 20 a 40 jaar geleden. Ik heb genoten van deze uitzonderlijke reis, van al de verschillende mensen in de kupe's, ik woonde graag in de appartementen en met de trein rijden zal nooit meer hetzelfde zijn. Siberië is veel meer geworden dan tsaristische en stalinistische oorden van ellende en dodelijke koude, ik ben blij dat ik de hele rit heb gereden en heel intens heb beleefd.
Morgen rond de middag verlaat ik dit immense mooie land, ik mis één treinticket omdat de wagonbazin het me niet had teruggegeven en ik het niet terug heb gevraagd. Maar goed, ik heb bijna alle ticketjes, rekeningen en geldafhalingen keurig in mijn geel schriftje geplakt. Als het er op aan komt, kan ik aantonen dat ik in Yekaterinburg ben geweest. Op den duur was deze raad van de st. Peterburgse collega van Jurgen (hou al je ticketten bij)zelfs leuk om te doen. Ik ga het nu niet uitleggen, maar het heeft alles te maken met het registreren van je visum in de plaatsen waar je verblijft.
Ik wens jullie allemaal nog een prettige zondag, ik ben moe en al die uurverschillen zullen (althans volgens al de reizigers die me voorgingen) me toch ook parten spelen.
Nog ene whisky en dan vroeg weer op, ik zal 40 minuten voor het vertrek in het station staan (6:45).
Lieve groeten,
Rudi op weg naar Mongolië en dan nog Beijing :-) :-)
Moeder en dochter spreken een paar woorden Duits. Ik vraag me af waarom deze mensen toch ooit Duits hebben moeten leren. De Russische overheid wilde dat haar bewoners de vijand konden verstaan, mochten de Duitsers nog eens binnenvallen. De eerste dag verloopt het gesprek wat stroef, de volgende dag neemt de oudste vrouw het initiatief en we starten uiteraard bij familie, waar gaat de reis heen, hoe duur het leven wel is... Bij het zien van de eerste sneeuw, ratelt de moeder zowaar nog de eerste zinnen van een Duits gedichtje "Der erste Schnee". Elena, de gids in Vladivostok, vertelde mij dat de prijs voor een vlucht Vladivostok - Moskou dezelfde is als voor dit traject met de trein. De meeste Russen nemen de trein omdat ze in de kleinere steden of dorpen moeten afstappen of uit gewoonte. Deze 2 vrouwen reisden met de trein omdat de moeder zeer zwaar ziek is. Dit verklaarde, dan voor mij, het uiterst emotionele afscheid van haar broer en schoonzus in Vladivostok en de resem pillen die de vrouw nam. Moeder en dochter converseerden uren aan een stuk, de dochter sprak haar moeder aan met babushka, hier bedoelt als moedertje en moeder sprak haar dochter aan met маленькая, kleintje, dat waren de meest gebruikte woorden, althans voor het beetje Russisch dat ik versta.
De meeste Russen eten, liggen en slapen op de trein, hier en daar een uitzondering die samen met een toerist uren door het raam kijkt. In de regen was er niets te kijken, daar werd ik even grijs van als het weer, dus soms was het keihard knauwen op elke kilometer en op den duur heb ik me ook maar neergelegd om te lezen, de tijd sneller te laten lopen met muziek, niets hielp. Ik was blij dat het vrijdagnacht was. Zaterdag was een heerlijk heldere dag, kleuren waren nog feller dan In het heen rijden, het was adembenemend, dat wisten jullie ondertussen al wel.
Gisteravond werd ik om 22:57 opgehaald door de man van de airbnb-host. Als je een Russisch huis binnenkomt doe je eerst je schoenen uit en dan sluit je onmiddellijk de deur met één slot als het kan met het tweede veiligheidsslot. Op het appartement in Moskou na, zijn de straatdeuren van staal en kom je binnen via het elektronische slot. De inkomdeuren van de appartementen zijn zware stalen deuren.
Ulan-Ude is een aangename prettige stad. Het is de hoofdstad van Buriatië. Binnen de Russische Federatie is het meest Boeddistische landsgedeelte. Nadat Stalin, in de jaren 30, zware zuiveringsacties had doorgevoerd, heeft hij de godsdienstvrijheid terug ingevoerd in Buratië, omdat de Buratische soldaten zo hard hadden meegevochten in de WO II, tot in het verre Berlijn toe. Ulan-Ude is bekend voor het grootste Leninhoofd ter wereld, ongeveer 8 meter hoog en het weegt 42 ton en dus ook voor de boeddhistische kloosters. Een is groots maar echt toeristisch uitgebaat, een kleiner Dagan functioneert enkel voor de ritus.
Ik heb op de achterste rij, tegen de muur een gebedencyclus bijgewoond, indrukwekkend, ik werd er stil van. Bij de ritus in een Russisch-Orthodoxe kerk kan ik me nog iets inbeelden, dit onderga ik... Er zijn enkele grote pleinen, veel jonge mensen, leuke koffieshops en restaurantjes, ook deze stad bevalt me. Het belangrijkste museum van de stad is het museum van Buriatië. Vier vrouwen staan voor de poort en laten mij galant binnen. Ik denk
dat hier weinig bezoekers komen. De vrouw aan de kassa breit rustig verder en haar televisie vraagt meer aandacht dan een toevallige bezoeker. Er zijn drie afdelingen, boeddhisme en archeologie in Buriatië, the old believers (een afscheuring binnen de Russisch-Orthodoxe kerk (allebei met Engelstalige bijschriften) en de rol van de inwoners tijdens WO II. Zaal per zaal wordt de toerist binnengelaten, de andere wordt afgesloten, telkens wordt genoteerd uit welk land en stad hij komt (voor Belgen is dat simpel, Bruxelles).
Het was matig interessant, wat ook de mening was van drie Hollandse vrouwen die het ook bezochten en die ik in de Marco Polo, hier achter de hoek, tegenkwam (zie ook tripadvisor).
De reis in Rusland is bijna voorbij. Ik heb een boeiend land leren kennen, met steden en mensen die volop evolueren naar wat zij denken dat de Westerse wereld is. Zo op het eerste zicht is er niet meer zoveel verschil tussen ons en zij in vergelijking met 20 a 40 jaar geleden. Ik heb genoten van deze uitzonderlijke reis, van al de verschillende mensen in de kupe's, ik woonde graag in de appartementen en met de trein rijden zal nooit meer hetzelfde zijn. Siberië is veel meer geworden dan tsaristische en stalinistische oorden van ellende en dodelijke koude, ik ben blij dat ik de hele rit heb gereden en heel intens heb beleefd.
Morgen rond de middag verlaat ik dit immense mooie land, ik mis één treinticket omdat de wagonbazin het me niet had teruggegeven en ik het niet terug heb gevraagd. Maar goed, ik heb bijna alle ticketjes, rekeningen en geldafhalingen keurig in mijn geel schriftje geplakt. Als het er op aan komt, kan ik aantonen dat ik in Yekaterinburg ben geweest. Op den duur was deze raad van de st. Peterburgse collega van Jurgen (hou al je ticketten bij)zelfs leuk om te doen. Ik ga het nu niet uitleggen, maar het heeft alles te maken met het registreren van je visum in de plaatsen waar je verblijft.
Ik wens jullie allemaal nog een prettige zondag, ik ben moe en al die uurverschillen zullen (althans volgens al de reizigers die me voorgingen) me toch ook parten spelen.
Nog ene whisky en dan vroeg weer op, ik zal 40 minuten voor het vertrek in het station staan (6:45).
Lieve groeten,
Rudi op weg naar Mongolië en dan nog Beijing :-) :-)
Groetjes!!!
Mieke
Ik ben blij dat je zo enthousiast bent over je wereld(levens)reis.
Nog Beijing.....ik ben eens curieus hoe jij van deze reuze-grote- rijke-propere-vol Chinezen-vol verkeer-stad zal ervaren.
Geniet van de Verboden Stad!
Succes in Mongolië en China