Transsiberische Express- deel 3 Irkutsk - Khabarovsk
26 september 2015 - Khabarovsk, Rusland
De cijfers en de feiten
Van Irkutsk naar khabarovsk is 3336 km en de trein heeft hiervoor 56 uren nodig, dus erg snel rijdt de TSE niet, wat vooral te maken heeft met het bochtige parcours. Tot nu toe was quasi één rechte lijn. We starten met 4 in de kupe, 3 Russen en 1 Belg. 2 jongere Russen - en nu wil ik mijn woorden wegen om eerder zwaar gebouwde lezers niet te bruskeren - een hele dikke snurkrus, waar die achtbare lezers amper aan kunnen tippen. De man verdwijnt in de loop van de tweede dag van de trein. Tot dan duurt het dat er een ontspannen en aangenaam contact groeit met de jongere mannen. Er zijn de eerste dag 4 stopplaatsen en de tweede dag 3 momenten om de frisse Siberische lucht te snuiven.
Wij zijn nu 8 uren van elkaar verwijderd en geografisch vertrok ik in westelijk Siberië over de Siberische taïga en het trans-Baikalgebied en verblijf ik nu in de far-east territories. Tot nader order is Siberië enkel iets geografisch en niet een politiek of administratieve omschrijving.
Het landschap
Een bekende Vlaming zei ooit, woorden schieten me te kort; wel dit is hier het geval. Het was voor mij weergaloos mooi, adembenemend fascinerend, eindeloos magnifiek, eenvoudig en krachtig... Siberië heeft mijn hart gestolen (waarschijnlijk omdat het herfst is, denk ik).
De eindeloze berkenbossen werden voldoende afgewisseld met meanderende rivieren, kleinere zijrivieren, vaalbruine moerassen en dito vlaktes, heuvels en glooiende Ardennen bergjes en dat allemaal in alle mogelijke herfstkleuren meer en meer onderbroken door het harde dennenbossengroen. Af en toe zie je een hoopje loslopende eerder magere koeien daar in de verte met een man te paard of kinderen die ze tegen de avond opjagen naar huis. In de Siberische dorpjes zie ik enkel houten huisjes, aarden wegen met voorrangsborden en zelfs "er komt een scherpe bocht aan". Hier en daar een aftandse vrachtwagen en een motorfiets met sidecar. Meestal zijn de dorpen donkerbruin, dikwijls wordt mijn gemijmer opgeschrikt door helblauwe daken, veelkleurige hekken en kerkhoven zijn versierd lichtblauwe hekkens en veel kleurige linten. Ik rij dan ook niet met de tgv. Ik heb uren door het raam gestaan, met verbazing en bewondering gekeken. Ik heb natuurlijk nog niet zoveel van de wereld gezien...
Ik zag zelfs, om 7.00 de opkomende zon de berkenbossen wakker maken, de zon kroop gestaag in de takken van de bomen, misschien is er sprake van enige lyriek maar die is niet vrijblijvend. Als ik die schitterend e zonsopgang had gemist, dan had ik ook bijna 14 uren geen frisse lucht gevoeld...
Dieter slaagde erin om wat muziek via wetransfer aan mij te bezorgen. Waar muziek tijdens de vorige etappe diende om het treinzengevoel terug te halen, schalde nu het magnificat van cpe Bach heerlijk fris en snel om de Siberische ervaring nog intenser te maken.
De mensen
Door toeval leef ik een compleet met Russen bevolkte wagon, 1 wagon verder wonen Canadezen en Australiërs. Na het gelukkige toeval met Sergej, de weinig prettige ervaring met Igor, was dit weer een hele nieuwe ervaring. De eerste avond was wat vreemd, snurkrus liet iets uit de restowagen komen, de jongere Russen aten quasi hetzelfde als ik, brood salami en kaas maar te vroeg voor mij en dus later at ik alleen in de kupe, vreemd, afstandelijk zelfs een beetje vervreemdend.
Als snurkrus in de loop van de tweede dag verdween, veranderde de atmosfeer van de weeromstuit. Namen, foto's van familie en vakantie, "wil je een zoet koekje", "zal ik heet water voor de thee halen"... Ik heb al een paar keer gemerkt dat Russen stoppen met een vreemdeling te praten als er een andere onbekende rus in de buurt komt, bij Sergej was dat ook het geval. Enfin, de heren kwamen uit archangelsk en gingen met hun twee op vakantie met de trein naar Kamtsjatka en in tegenstelling tot wat ik dacht is dat geen gesloten gebied meer. Ze waren allebei bij de politie... Van hen leerde ik, dat als je met z'n allen uit de kupe gaat als de trein stopt, ga je op het perron op wacht staan voor het raam van je kupe, ieder op zijn beurt om te zien of er een nieuwe in je kupe komt. Vanaf dat snurkrus weg is, eten en drinken we samen, kunnen we lachen, komen ze mee op de onderste bank zitten, wordt er gedeeld...
Over snurkrus zal ik kort zijn, niemand en bijna niets onderbreekt mijn slaap, krijsende kinderen of bulderend gedonder hoor ik niet, de snurkrus daarbij met het nodige geblaas in mijn rug of gezicht deed dat wel. De twee Russische bovenslapers dronken zelfs, van ellende, midden in de nacht, thee op de gang. Fluiten en ssst hielpen niet, dus heb ik hem in het Antwerps gedempt voor rot uitgescholden, ok het is niet netjes naar drie mensen wakker houden is dat ook niet. Het hielp af en toe en ik viel toch terug in slaap, de Russische mannen lachten minzaam.
De trein
Rusland is heel soms een heerlijk eenvoudig land. Ok, mijn technische uitlegjes kunnen meestal eenvoudiger, :-) :-)... De trein stopt aan een perron van een goede meter breed. Dan heb je de keien van afgebroken spoor en dan een verschrikkelijk lange trein van de Russische posterijen die staat langs de kant van het station en dus voor de winkeltjes voor piroshkis, water, snoep, bier etc.. en je hebt maar 20' stoptijd. Ten eerste worden we gelucht op de keien van het afgebroken spoor en ten tweede (waarschijnlijk nadat de Russen stampei hebben gemaakt dat de posttrein snel lopen naar het ene winkeltje verhindert) gaan plotseling de deuren open van een wagon van de posttrein, probleem opgelost. De westerlingen en Australiërs wisten niet wat er gebeurde, voor de volledigheid het is donker en amper licht...
Los van die man was dit een heerlijk stuk reizen, een eerste hoogtepunt van deze reis met de trein, want daar begon het allemaal met, ik wil de TSE doen of zoals lesley blanch in haar boek "journey into the mind's eye" hemels mooi schrijft ...I became possessed by love of a horizon and a train which would take me there...
Met dank aan trailblazer - ninth edition
Slaapwel, de volle maan die jullie binnen 8 uren ziet, zal jullie mijn groeten doen en jullie veel liefs wensen en nieuw boechout 2 genoeg krachten bezorgen voor hun eerste overwinning (we delen tenslotte nog hetzelfde noordelijk halfrond).
Rudi
Van Irkutsk naar khabarovsk is 3336 km en de trein heeft hiervoor 56 uren nodig, dus erg snel rijdt de TSE niet, wat vooral te maken heeft met het bochtige parcours. Tot nu toe was quasi één rechte lijn. We starten met 4 in de kupe, 3 Russen en 1 Belg. 2 jongere Russen - en nu wil ik mijn woorden wegen om eerder zwaar gebouwde lezers niet te bruskeren - een hele dikke snurkrus, waar die achtbare lezers amper aan kunnen tippen. De man verdwijnt in de loop van de tweede dag van de trein. Tot dan duurt het dat er een ontspannen en aangenaam contact groeit met de jongere mannen. Er zijn de eerste dag 4 stopplaatsen en de tweede dag 3 momenten om de frisse Siberische lucht te snuiven.
Wij zijn nu 8 uren van elkaar verwijderd en geografisch vertrok ik in westelijk Siberië over de Siberische taïga en het trans-Baikalgebied en verblijf ik nu in de far-east territories. Tot nader order is Siberië enkel iets geografisch en niet een politiek of administratieve omschrijving.
Het landschap
Een bekende Vlaming zei ooit, woorden schieten me te kort; wel dit is hier het geval. Het was voor mij weergaloos mooi, adembenemend fascinerend, eindeloos magnifiek, eenvoudig en krachtig... Siberië heeft mijn hart gestolen (waarschijnlijk omdat het herfst is, denk ik).
De eindeloze berkenbossen werden voldoende afgewisseld met meanderende rivieren, kleinere zijrivieren, vaalbruine moerassen en dito vlaktes, heuvels en glooiende Ardennen bergjes en dat allemaal in alle mogelijke herfstkleuren meer en meer onderbroken door het harde dennenbossengroen. Af en toe zie je een hoopje loslopende eerder magere koeien daar in de verte met een man te paard of kinderen die ze tegen de avond opjagen naar huis. In de Siberische dorpjes zie ik enkel houten huisjes, aarden wegen met voorrangsborden en zelfs "er komt een scherpe bocht aan". Hier en daar een aftandse vrachtwagen en een motorfiets met sidecar. Meestal zijn de dorpen donkerbruin, dikwijls wordt mijn gemijmer opgeschrikt door helblauwe daken, veelkleurige hekken en kerkhoven zijn versierd lichtblauwe hekkens en veel kleurige linten. Ik rij dan ook niet met de tgv. Ik heb uren door het raam gestaan, met verbazing en bewondering gekeken. Ik heb natuurlijk nog niet zoveel van de wereld gezien...
Ik zag zelfs, om 7.00 de opkomende zon de berkenbossen wakker maken, de zon kroop gestaag in de takken van de bomen, misschien is er sprake van enige lyriek maar die is niet vrijblijvend. Als ik die schitterend e zonsopgang had gemist, dan had ik ook bijna 14 uren geen frisse lucht gevoeld...
Dieter slaagde erin om wat muziek via wetransfer aan mij te bezorgen. Waar muziek tijdens de vorige etappe diende om het treinzengevoel terug te halen, schalde nu het magnificat van cpe Bach heerlijk fris en snel om de Siberische ervaring nog intenser te maken.
De mensen
Door toeval leef ik een compleet met Russen bevolkte wagon, 1 wagon verder wonen Canadezen en Australiërs. Na het gelukkige toeval met Sergej, de weinig prettige ervaring met Igor, was dit weer een hele nieuwe ervaring. De eerste avond was wat vreemd, snurkrus liet iets uit de restowagen komen, de jongere Russen aten quasi hetzelfde als ik, brood salami en kaas maar te vroeg voor mij en dus later at ik alleen in de kupe, vreemd, afstandelijk zelfs een beetje vervreemdend.
Als snurkrus in de loop van de tweede dag verdween, veranderde de atmosfeer van de weeromstuit. Namen, foto's van familie en vakantie, "wil je een zoet koekje", "zal ik heet water voor de thee halen"... Ik heb al een paar keer gemerkt dat Russen stoppen met een vreemdeling te praten als er een andere onbekende rus in de buurt komt, bij Sergej was dat ook het geval. Enfin, de heren kwamen uit archangelsk en gingen met hun twee op vakantie met de trein naar Kamtsjatka en in tegenstelling tot wat ik dacht is dat geen gesloten gebied meer. Ze waren allebei bij de politie... Van hen leerde ik, dat als je met z'n allen uit de kupe gaat als de trein stopt, ga je op het perron op wacht staan voor het raam van je kupe, ieder op zijn beurt om te zien of er een nieuwe in je kupe komt. Vanaf dat snurkrus weg is, eten en drinken we samen, kunnen we lachen, komen ze mee op de onderste bank zitten, wordt er gedeeld...
Over snurkrus zal ik kort zijn, niemand en bijna niets onderbreekt mijn slaap, krijsende kinderen of bulderend gedonder hoor ik niet, de snurkrus daarbij met het nodige geblaas in mijn rug of gezicht deed dat wel. De twee Russische bovenslapers dronken zelfs, van ellende, midden in de nacht, thee op de gang. Fluiten en ssst hielpen niet, dus heb ik hem in het Antwerps gedempt voor rot uitgescholden, ok het is niet netjes naar drie mensen wakker houden is dat ook niet. Het hielp af en toe en ik viel toch terug in slaap, de Russische mannen lachten minzaam.
De trein
Rusland is heel soms een heerlijk eenvoudig land. Ok, mijn technische uitlegjes kunnen meestal eenvoudiger, :-) :-)... De trein stopt aan een perron van een goede meter breed. Dan heb je de keien van afgebroken spoor en dan een verschrikkelijk lange trein van de Russische posterijen die staat langs de kant van het station en dus voor de winkeltjes voor piroshkis, water, snoep, bier etc.. en je hebt maar 20' stoptijd. Ten eerste worden we gelucht op de keien van het afgebroken spoor en ten tweede (waarschijnlijk nadat de Russen stampei hebben gemaakt dat de posttrein snel lopen naar het ene winkeltje verhindert) gaan plotseling de deuren open van een wagon van de posttrein, probleem opgelost. De westerlingen en Australiërs wisten niet wat er gebeurde, voor de volledigheid het is donker en amper licht...
Los van die man was dit een heerlijk stuk reizen, een eerste hoogtepunt van deze reis met de trein, want daar begon het allemaal met, ik wil de TSE doen of zoals lesley blanch in haar boek "journey into the mind's eye" hemels mooi schrijft ...I became possessed by love of a horizon and a train which would take me there...
Met dank aan trailblazer - ninth edition
Slaapwel, de volle maan die jullie binnen 8 uren ziet, zal jullie mijn groeten doen en jullie veel liefs wensen en nieuw boechout 2 genoeg krachten bezorgen voor hun eerste overwinning (we delen tenslotte nog hetzelfde noordelijk halfrond).
Rudi
Dank om de tijd te nemen dit neer te schrijven en te delen met ons!
Groetjes!
Mieke
misschien onderschat? René en ik lezen met plezier je verslagen. Wij geraken ondertussen terug wat in
de "Vlaamsche" routine. Tot een volgende en zorg goed voor jezelf.
Mooie omschrijving van Siberische herfst.
Luc